ม่อนไข่ หรือเซียนท้อ (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Pouteria campechiana)

ม่อนไข่ หรือเซียนท้อ (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Pouteria campechiana)

     จัดเป็นไม้ยืนต้นขนาดกลาง มีความสูงโดยทั่วไปไม่เกิน 8 เมตร และอาจสูงได้ถึง 27-30 เมตร มีขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางของต้นประมาณ 1 เมตร ลำต้นมียางสีขาว ๆ ที่กิ่งอ่อนเป็นสีน้ำตาล ผลไม้ม่อนไข่ เป็นผลไม้พื้นเมืองที่มีถิ่นกำเนิดในทวีปอเมริกาเหนือ (ประเทศเม็กซิโก) และในอเมริกาใต้ (ประเทศเบลีซ, กัวเตมาลา, คอสตาริกา, เอลซัลวาดอร์, ฮอนดูรัส, ปานามา, นิการากัว) ลักษณะของใบเป็นรูปใบหอก ปลายใบเรียวแหลม ยาวประมาณ 11.25-28 เซนติเมตร กว้างประมาณ 4-7.5 เซนติเมตร ใบเป็นมันและบาง ดอกมีสีครีมและมีกลิ่นหอม ผลมีลักษณะเป็นกลมรูปรี ปลายผลมีหลายแหลมหรือจะงอย ผลมีขนาดกว้างประมาณ 5-7.5 เซนติเมตรและยาวประมาณ 7.5-12.5 เซนติเมตร ผลเมื่อสุกจะเป็นสีเหลืองอ่อน เปลือกผลบาง เนื้อในผลเป็นสีเหลืองสดน่ารับประทาน เนื้อมีลักษณะเหนียวคล้ายกับแป้งทำขนม เนื้อนิ่มคล้ายกับไข่แดง (จึงเป็นที่มาของชื่อ Egg fruit) ภายในผลมีเมล็ดขนาดใหญ่ และมีลักษณะเป็นรูปรีสีดำ รสหวาน

คุณค่าทางโภชนาการ ต่อ 100 กรัม

พลังงาน 138.8 กิโลแคลอรี
ท้อเขมรโปรตีน 1.68 กรัม
คาร์โบไฮเดรต 36.69 กรัม
ไขมัน 0.13 กรัม
เส้นใย 0.10 กรัม

น้ำ 60.6 กรัม
เถ้า 0.90 กรัม
แคโรทีน (โปรวิตามินเอ) 0.32 มิลลิกรัม
วิตามินบี 1 0.17 มิลลิกรัม
วิตามินบี 2 0.0.1 มิลลิกรัม
วิตามินบี 3 3.72 มิลลิกรัม
วิตามินซี 58.1 มิลลิกรัม
ธาตุแคลเซียม 26.5 มิลลิกรัม
ธาตุฟอสฟอรัส 37.3 มิลลิกรัม
ธาตุเหล็ก 0.92 มิลลิกรัม
ทริปโตเฟน 28 มิลลิกรัม
เมไธโอนีน 13 มิลลิกรัม
ไลซีน 84 มิลลิกรัม

ประโยชน์และสรรพคุณ

1.เปลือกของต้นม่อนไข่ใช้เป็นยารักษาอาการไข้ ตัวร้อน (เปลือกต้น)
2.ผลสุกใช้รับประทาน ช่วยรักษาโรคเลือดออกตามไรฟัน (ผล)
3.เมล็ดใช้เป็นยาสำหรับช่วยรักษาแผลเน่าเปื่อย (เมล็ด)
4.ช่วยรักษาผดผื่นคัน (เปลือกต้น)
5.รับประทานเป็นผลไม้สด อร่อย ชาวฟลอริดานิยมรับประทานร่วมกับเกลือ พริกไทย มายองเนส หรือน้ำมะนาว
6.ใช้ทำเป็นขนมได้ เช่น แพนเค้ก แยม คัสตาร์ด ทาร์ต ใช้อบให้สุก หรือนำมาใช้ผสมกับนมหรือโยเกิร์ต เป็นต้น
7.เนื้อไม้มีความละเอียดและแข็งแรง สามารถนำมาใช้ทำเป็นไม้กระดานหรือใช้ในงานก่อสร้างต่าง ๆ ได้

การปลูกขยายพันธุ์ม่อนไข่

ม่อนไข่สามารถปลูกได้ในดินทุกชนิด ดินร่วนปนทรายจะเติบโตได้ดี ปลูกในฤดูฝนจะดี การปลูกโดยใช้การเพาะเมล็ด ให้ต้นกล้ามีอายุประมาณ 3 เดือน แล้วนำมาปลูกลงในแปลง ระยะห่างระหว่างต้นประมาณ 4×6 เมตร

การดูแลรักษาม่อนไข่

ม่อนไข่ชอบระบายน้ำดี ชอบแสงแดดเพียงพอ ต้องให้น้ำเพียงพอ ระบายน้ำดี ไม่แฉะเกินไป ต้องรดน้ำเช้าเย็น เมื่อม่อนไข่เติบโตขึ้นก็เว้นการให้น้ำได้ ปลูกในฤดูฝนจะดี

การเก็บเกี่ยวผลผลิตม่อนไข่

ม่อนไข่จะให้ผลผลิตใช้เวลา ประมาณ 2-3 ปี หลังปลูกลงแปลง จะออกผลและจะมีลูกออกตามสายพันธุ์ เมื่อผลสุกเต็มที่จะมีสีเหลืองอ่อน ให้ใช้กรรไกรตัดขั้ว แล้วต้องระวังอย่าทำหล่น อาจทำให้ผลเสียหายได้

การเก็บรักษาม่อนไข่

ม่อนไข่มาล้างน้ำให้สะอาด นำมาวางไว้ในที่อากาศถ่ายเท จะเก็บไว้ได้นาน แล้วนำมาพักบ่มไว้ เพื่อให้มีรสชาติหวานมันอร่อยยิ่งขึ้น

----------------------------------------------
ขอบคุณข้อมูลจาก

https://medthai.com

https://www.thai-thaifood.com

อะเซโลรา เชอร์รี่ หรือ เชอร์รี่ไทย (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Malpighia punocifolia L.)

อะเซโลรา เชอร์รี่ หรือ เชอร์รี่ไทย (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Malpighia punocifolia L.)

     เป็นพืชเขตร้อน (tropical to sub-tropical) มีถิ่นกำเนิดในหมู่เกาะอินดีสตะวันตก (West Indies) แถบทะเลแคริบเบียน โดยพบทางตอนเหนือของอเมริกาใต้ เช่น เม็กซิโก บาฮามาส ทรินิเดด คิวบา จาไมก้า บราซิล เปอร์โตริโก และแผ่ขยายไปจนถึงอเมริกากลาง และอเมริกาใต้ เชื่อกันว่ามีการนำจากประเทศคิวบาไปปลูกที่รัฐฟลอริดา อเมริกา ในค.ศ. 1887-1888 ก่อนที่จะมีการนำไปปลูกที่ประเทศเปอร์โตริโกก่อนสงครามโลกครั้งที่ 2 และมีการนำไปปลูกทั่วโลก เช่น เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ และอินเดีย เป็นไม้พุ่มขนาดใหญ่ สูงประมาณ 6 เมตร ลำต้นมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 10 เซนติเมตร มีขนอ่อนเล็กๆที่กิ่ง มีดอกสีชมพู ถึงสีม่วงอ่อน(ลาเวนเดอร์) ผลของอะเซโลรา เชอร์รี่อาจเป็นผลเดี่ยว หรือเป็นช่อประมาณ 2-3 ลูก มีลักษณะแป้นถึงกลม คล้ายเชอร์รี่ แต่มี 3 หยัก ขนาดกว้างประมาณ 1.25-2.5 เซนติเมตร ผิวมันบาง สีแดงสด เนื้อชุ่มน้ำสีส้ม มีรสเปรี้ยว หรืออมเปรี้ยวจนเกือบหวาน มีกลิ่นคล้ายแอปเปิ้ล ใน 1 ผลจะมี 3 เมล็ด เนื่องจากผลของอะเซโลรา เชอร์รี่มีผิวที่ค่อนข้างบาง จึงทำให้ช้ำง่าย และเสื่อมสภาพเร็ว หลังจากเก็บเกี่ยวแล้วจะเกิดกระบวนการหมักอย่างรวดเร็ว (ประมาณ 3-5 วัน) และถ้าไม่เก็บไว้ในที่อุณหภูมิต่ำ (7°c) จะทำให้เกิดเชื้อราขึ้นได้ง่าย โดยถ้าต้องการเก็บไว้นานๆ ต้องเก็บที่อุณหภูมิต่ำกว่า -12°c จึงนิยมรับประทานผลสด หรือนำไปทำแยม เยลลี่ ไซรัป น้ำผลไม้ และก็มีการนำมาประยุกต์ใช้ในผลิตภัณฑ์เสริมความงามต่างๆ เช่น ผงขัดผิว สบู่/เจลล้างหน้า หรือเป็นส่วนผสมในครีมและเครื่องสำอางต่างๆ เป็นต้น

คุณประโยชน์ ของ อะเซโรลา เชอร์รี่

1. ต้านอนุมูลอิสระ ช่วยป้องกันเซลล์ไม่ให้ถูกทำลายโดยอนุมูลอิสระทั้งจากปัจจัยภายนอกและภายใน
2. ทำให้ผิวพรรณอ่อนเยาว์ ช่วยในการเสริมสร้างคอลลาเจน จึงช่วยให้แผลในร่างกายหายเร็วขึ้น และที่สำคัญยังทำให้ผิวกระชับ เต่งตึง ลดการเกิดริ้วรอยก่อนวัย รวมถึงทำให้รอยเหี่ยวย่นจากวัยลดลงได้ด้วย
3. ป้องกันมะเร็ง โดยมีสารที่ยับยั้งการก่อนตัวของเซลล์มะเร็ง ทั้งยังช่วยยับยั้งเอ็นไซม์ที่ทำให้มะเร็งมีการกระจายตัวอีกด้วย
4. บรรเทาโรคเบาหวาน ช่วยชะลอการย่อยคาร์โบไฮเดรต และการดูดซึมกลูโคส
5. มีวิตามินซี ซึ่งดูดซึมได้ดีกว่าวิตามินซีทั่วไปถึงเกือบสองเท่า ทำให้วิตามินซีจากอะเซโรลาเชอร์รี่ในปริมาณเท่ากันกัน มีประโยชน์มากกว่าวิตามินซีทั่วไป
6. เสริมสร้างภูมิต้านทาน มีระดับของเม็ดเลือดขาวเพิ่มขึ้นในเลือด ซึ่งเม็ดเลือดขาวมีความสำคัญต่อระบบภูมิคุ้มกันในการกำจัดเชื้อโรคจากร่างกาย
7. ฆ่าเชื้อรา ซึ่งทำให้ลดความเสี่ยงต่อการติดเชื้อราตามผิวหนัง หรือในส่วนต่างๆของร่างกาย

ปริมาณสารอาหารในส่วนที่กินได้ของอะเซโลรา เชอร์รี่ 100 กรัม 

พลังงาน 59 แคลอรี่ 
ความชื้น 81.9-91.0 กรัม 
โปรตีน 0.68-1.8 กรัม 
ใยอาหาร 0.6-1.2 กรัม 
ไขมัน 0.18-1 กรัม 
คาร์โบไฮเดรต 6.98-14.0 กรัม 
เถ้า 0.77-0.82 กรัม

แคลเซียม 8.2-34.6 มิลลิกรัม 
ฟอสฟอรัส 16.2-37.5 มิลลิกรัม 
เหล็ก 0.17-1.11 มิลลิกรัม 
แคโรทีน 0.003-0.0408 มิลลิกรัม 
วิตามินเอ 408-1000 มิลลิกรัม 
กรดโฟลิก 13.7 ไมโครกรัม 
วิตามินบี 1 0.024-0.04 มิลลิกรัม 
วิตามินบี 2 0.038-0.079 มิลลิกรัม 
ไนอะซิน 0.34-0.526 มิลลิกรัม 
วิตามินซี (ขึ้นกับสายพันธุ์) 
ผลดิบสีเขียว 4500 มิลลิกรัม 
ผลกึ่งสุก 3300 มิลลิกรัม 
ผลสุก 2000 มิลลิกรัม 
เฉลี่ยทุกสายพันธุ์ 1500 มิลลิกรัม  

วิธีการปลูก

     ใส่ดินดำ 1 ส่วน แกลบดิบ 2 ส่วน มูลสัตว์ 1 ส่วน ลงในภาชนะที่จะทำการปลูก จากนั้นนำต้นกล้าหรือเมล็ดลงปลูก รดน้ำให้ดินชื้นพอหมาดๆ อย่าลดมากจนเกินไป จากนั้นให้หมั่นใส่ปุ๋ยเป็นระยะๆ หรือประมาณ 15 วันครั้ง โดยใช้เป็นปุ๋ยหมัก ปุ๋ยคอก หรือปุ๋ยมูลสัตว์ และควรหมั่นดูแลรักษาไม่ให้แมลงรบกวน เพียงเท่านี้เมื่อเวลาผ่านไปคุณก็จะได้ต้นเชอรี่ที่สมบูรณ์แข็งแรง

  -----------------------------------------------

ขอบคุณข้อมูลจาก

https://sites.google.com

http://www.farmthailand.com

ถั่วพู (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Psophocarpus tetragonolobus (L.) DC.)

    

  ถั่วพู (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Psophocarpus tetragonolobus (L.) DC.) 

     เป็นพืชล้มลุก ดอกสีขาวอมม่วง ผลเป็นฝักแบนยาวมี 4 ปีก ความยาวของฝักประมาณ 3-4 นิ้ว ภายในมีเมล็ดกลมเรียบ นิยมนำถั่วพูมาประกอบอาหารประเภทยำหรือกินสด ถั่วพูเป็นผักที่เสียเร็ว เหี่ยวง่ายและเกิดสีน้ำตาลเร็ว เก็บได้ไม่นาน คุณค่าทางอาหาร ถั่วพูมีคาร์โบไฮเดรต เส้นใย โปรตีน ไขมัน แคลเซียม เหล็ก ฟอสฟอรัส วิตามินเอ ซี อี บี1 บี2 ไนอะซิน สรรพคุณทางยาบำรุงกำลัง แก้อ่อนเพลีย บรรเทาอาการปวดเมื่อย แก้ตัวร้อน ลดไข้ ในอาหารไทยนำฝักอ่อนมาลวก กินกับน้ำพริก ยำ หั่นใส่ในแกงส้ม แกงป่าหรือกินกับขนมจีน หั่นผสมในทอดมัน ยอดอ่อนและดอกใช้จิ้มน้ำพริก ใบอ่อนทำสลัดหรือใส่ในแกงจืด เมล็ดแก่คั่วให้สุกรับประทานได้ หัวแก่ใช้เชื่อมเป็นของหวานหรือเผารับประทานเช่นเดียวกับมันเทศหรือมันสำปะหลัง ในพม่า นำหัวถั่วพูไปต้มจิ้มน้ำจิ้ม กินเป็นอาหารว่าง ใบอ่อนกินเป็นสลัด ในปาปัวนิวกินีนำหัวถั่วพูไปห่อใบตองหรือใบไผ่แล้วย่างรับประทาน ในอินโดนีเซียนำเมล็ดถั่วพูไปทำเทมเป้เช่นเดียวกับถั่วเหลือง หัวถั่วพูนำมาสับ ตากแห้งคั่วให้เหลือง ชงน้ำดื่มต่างน้ำ เป็นยาบำรุงกำลัง

คุณค่าทางโภชนาการใน 100 กรัม

ให้พลังงาน 19 กิโลแคลอรี่ 
น้ำ 93.8 กรัม
คาร์โบไฮเดรต 2.4 กรัม
โปรตีน 2.1 กรัม
ไขมัน 0.1 กรัม
เส้นใย 1.2 กรัม
แคลเซียม 5 มิลลิกรัม
ฟอสฟอรัส 43 มิลลิกรัม
เหล็ก 0.5 มิลลิกรัม
ไนอะซิน 0.8 มิลลิกรัม
วิตามินบี1 0.35 มิลลิกรัม
วิตามินบี2 0.14 มิลลิกรัม
วิตามินซี 32 มิลลิกรัม

 ประโชยน์

1.ช่วยทำให้การดูดซึมของแคลเซียมเป็นไปได้ด้วยดี
2.ช่วยป้องกันและลดการแบ่งตัวของเซลล์มะเร็ง ช่วยป้องกันมะเร็งเต้านม
3.ฝักอ่อนถั่วพูช่วยบำรุงร่างกาย
4.ช่วยลดคอเลสเตอรอล
5.ใช้เป็นอาหารได้แก่ ยอดอ่อน ใบอ่อน ดอกอ่อน ฝักอ่อน รสมัน (ใช้กินเป็นผัก) และหัวใต้ดิน (ใช้กินเป็นอาหารแห้ง)
6.เมล็ดแก่มีน้ำมันอยู่ร้อยละ 16-18 สามารถนำมาสกัดเป็นน้ำมันพืชสำหรับใช้ปรุงอาหารได้
7.ช่วยต่อต้านอนุมูลอิสระและช่วยชะลอความเสื่อมสภาพของเซลล์ต่าง ๆ ในร่างกาย
8.ใช้ในการรักษาสิวและโรคผิวหนังบางชนิด
9.หัวใต้ดินนำมาเผาหรือนึ่งกินช่วยบำรุงกำลัง หรือจะใช้รากถั่วพูใช้ผสมกับสมุนไพรและน้ำดอกไม้ใช้เป็นยาชูกำลัง
10.ช่วยบำรุงกระดูกและฟันเนื่องจากมีแคลเซียมและฟอสฟอรัสสูง
11.ใบถั่วพูช่วยแก้อาการอาเจียน
12.ฝักมีเส้นใยอาหารสูง จึงช่วยระบบขับถ่ายให้ทำงานอย่างเป็นปกติ ช่วยป้องกันอาการท้องผูก
13.รากถั่วพูช่วยแก้โรคลมพิษกำเริบ ทำให้คลั่งเพ้อ  

การปลูกและขยายพันธุ์

     ถั่วพูเป็นพืชสวนครัวที่ปลูกดูแลรักษาง่าย ปลูกได้ตลอดทั้งปี ถั่วพูเป็นพืชที่ชอบดินร่วนซุย เจริญได้ในดินแทบทุกชนิด นิยมปลูกโดยใช้เมล็ดพันธุ์
1.ปลูกลงในแปลงดินที่เตรียมไว้
2.นำเมล็ดถั่วพูไปแช่ในน้ำอุ่นไว้
3.นำผ้าขาวบางมาห่อเมล็ดถั่วพูแล้วนำไว้ในบริเวณที่มีความชื้นสูง เป็นเวลาประมาณ 3 คืน
4.นำเมล็ดพันธุ์ของถั่วพู ประมาณ 3-4 เมล็ด ใส่ลงในลงหลุมปลูก กลบดินให้แน่นพอประมาณ ให้มีระยะห่างระหว่างต้น ประมาณ 2 เมตร และระยะระหว่างแถว 1 เมตร
5.เมื่อถั่วพูมีอายุได้ประมาณ 10 วัน ให้ถอนกล้าที่ไม่สมบูรณ์ออก ให้เหลือแค่สองต้น
6.เมื่อถั่วพูมีอายุได้ประมาณ 20 วันหลังจากปลูก หรือเริ่มมีใบจริง 4-5 ใบ แล้วจะเริ่มทอดยอดหรือเลื้อย ให้เริ่มทำค้าง ปักแบบตั้งตรงเดี่ยว การปักไม้ค้างห้างถั่วพู ควรเป็นเสาที่แข็งแรง 1 หลักต่อหลุม ยาวประมาณ 2 เมตร ในระยะแรกต้องมีการจับยอดถั่วพู มาพันไม้ค้างไว้ แล้วใช้เชือกผูกเถาพันหลักค้าง

วิธีดูแลรักษาถั่วพู

     ถั่วพูเป็นพืชที่ชอบน้ำ ต้องระบายน้ำดี น้ำไม่ขัง ชอบแดด ต้องดูแลรดน้ำเสมอ และโดนแดดได้ตลอดวัน ต้องหมั่นรดน้ำให้ชุ่ม โดยรดน้ำเช้าเย็น ให้โดนแดดตลอดวัน จะทำให้ถั่วพูโตได้เร็ว

การเก็บผลผลิตถั่วพู

     ถั่วพูจะปลูกเพื่อรับประทานฝักอ่อนเป็นหลัก ซึ่งมักจะเก็บฝักในระยะที่ฝักยังเป็นสีเขียวอ่อนหรือมีอายุหลังการปลูกประมาณ 140-160 วัน หรือหลังจากติดฝักแล้ว 20-40 วัน ซึ่งจะต้องทยอยเก็บในทุกๆวัน เพราะถั่วพูจะมีฝักที่เติบโตไม่พร้อมกัน ควรเก็บเกี่ยวถั่วพูในตอนเช้า หรือตอนเย็นเพราะกลีบถั่วพู เป็นกลีบที่บาง ถ้าเก็บตอนสายหรือแดดร้อนมาก จะทำให้กลีบถั่วพูช้ำไม่สวย และนำใบตองกล้วย หรือถุงพลาสติกรองตะกร้าไว้ เพื่อป้องกันไม่ให้กลีบถั่วพูช้ำ

     

-------------------------------------------------

ขอขอบคุณข้อมูลจาก

https://medthai.com

https://th.wikipedia.org

http://guru.sanook.com

https://www.thai-thaifood.com

มะรุม (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Moringa oleifera Lam.)

    มะรุม (ชื่อวิทยาศาสตร์ : Moringa oleifera Lam.)

เป็นพืชผักพื้นบ้านของไทย มีถิ่นกำเนิดอยู่ในประเทศแถบเอเชีย เช่น อินเดีย ศรีลังกา เป็นต้น และยังมีในเขตเอเชียไมเนอร์และแอฟริกา เป็นไม้ปลูกง่าย เจริญได้ดีในดินทุกชนิด ต้องการน้ำและความชื้นในปริมาณปานกลาง ขยายพันธุ์ด้วยการเพาะเมล็ดและการปักชำกิ่ง งอกเร็ว ใช้เวลา 2 สัปดาห์ต้นกล้าสูงประมาณ 10-20 เซนติเมตร มีประโยชน์อเนกประสงค์ ทั้งทางด้านอาหาร ยาและอุตสาหกรรม เป็นไม้ยืนต้นที่โตเร็ว ทนแล้ง ปลูกง่ายในเขตร้อน อาจจะเติบโตมีความสูงถึง 4 เมตรและออกดอกภายในปีแรกที่ปลูก ใบเป็นใบประกอบแบบขนนก ชนิดที่แตกใบย่อย 3 ชั้น ยาว 20 - 40 ซม. ออกเรียงแบบสลับ ใบย่อยยาว 1 - 3 ซม. รูปไข่ ปลายใบและฐานใบมน ผิวใบด้านล่างสีอ่อนกว่าและมีขนเล็กน้อยขณะที่ใบยังอ่อน ใบมีรสหวานมัน ออกดอกในฤดูหนาว บางพันธุ์ออกดอกหลายครั้งในรอบปี ดอกเป็นดอกช่อ สีขาว กลีบเรียง มี 5 กลีบ กลีบดอกมี 5 กลีบแยกกัน ดอกมีรสขม หวาน มันเล็กน้อย ผลเป็นฝักยาว เปลือกสีเขียวมีส่วนคอดและส่วนมน เป็นระยะ ๆ ตามยาวของฝัก ฝักยาว 20 - 50 ซม. ฝักมีรสหวาน เมล็ดเป็นรูปสามเหลี่ยม มีปีกบางหุ้ม 3 ปีก เส้นผ่าศูนย์กลางของเมล็ดประมาณ 1 ซม.

ประโยชน์ของมะรุม

1.สรรพคุณของมะรุมช่วยบำรุงผิวพรรณให้ชุ่มชื้น อ่อนนุ่ม ไม่ให้หยาบกร้าน
2.มีสารต่อต้านอนุมูลอิสระช่วยในการชะลอวัย (น้ำมันมะรุม)
3.ช่วยเสริมสร้างภูมิคุ้มกันให้แก่ร่างกาย
4.ช่วยรักษาโรคขาดสารอาหารในเด็กแรกเกิดถึงอายุ 10 ขวบ
5.ช่วยลดไขมันและคอเลสเตอรอลในร่างกาย (ฝัก)
6.มีส่วนช่วยป้องกันโรคมะเร็ง (ใบ, ดอก, ฝัก, เมล็ด, เปลือกของลำต้น)
7.ช่วยรักษาโรคมะเร็งในกระดูก
8.ผู้ป่วยมะเร็งที่ได้รับการรักษาด้วยรังสี การดื่มน้ำมะรุมจะช่วยให้อาการแพ้รังสีฟื้นตัวเร็วขึ้น
9.ช่วยเพิ่มการไหลเวียนของโลหิตในร่างกาย
10.ช่วยรักษาโรคโลหิตจาง
11.มะรุมลดความดัน รักษาโรคความดันโลหิตสูง (ใบ, ฝัก)
12.ใช้รักษาโรคหัวใจ (ราก)
13.มะรุมลดน้ำตาล ช่วยรักษาโรคเบาหวานโดยรักษาความสมดุลของระดับน้ำตาล
14.ใช้รักษาโรคหอบหืด (Asthma) (ยาง)
15.ช่วยรักษาโรคภูมิแพ้
16.ช่วยเสริมสร้างภูมิต้านทานโรคที่ต่ำลงของผู้ป่วยเอดส์
17.ใช้เป็นยาบำรุงร่างกาย (ดอก)
18.ช่วยบำรุงธาตุไฟ (ราก)
19.ช่วยคุมธาตุอ่อน ๆ (เปลือกของลำต้น)
20.แก้ลมอัมพาต (เปลือกของลำต้น)
21.ใช้ขับน้ำตา (ดอก)
22.ใช้บำรุงสุขภาพและรักษาดวงตาให้สมบูรณ์
23.ช่วยรักษาโรคตาได้เกือบทุกโรค อย่างเช่น โรคตาต้อ ตามืดมัว เป็นต้น
24.ช่วยรักษาโรคที่เกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจ โรคโพรงจมูกอักเสบ
25.น้ำมันมะรุมใช้นวดศีรษะ ฆ่าเชื้อราบนหนังศีรษะ แก้อาการคันหนังศีรษะ ลดผมร่วง (น้ำมันมะรุม)
26.ช่วยแก้อาการปวดศีรษะ (ใบ, น้ำมันมะรุม)
27.ใช้แก้ไข้และถอนพิษไข้ (ใบ, ยอดอ่อน, ฝัก, เมล็ด)
28.ใช้แก้อาการไข้หัวลมหรืออาการไข้เปลี่ยนฤดู (ดอก)
29.ช่วยบรรเทาและรักษาอาการหวัด (เมล็ดมะรุม)
30.ช่วยบรรเทาอาการไอเรื้อรังให้ดีขึ้น (เมล็ดมะรุม)
31.ช่วยบรรเทาอาการและลดสิวบนใบหน้า (น้ำมันมะรุม)
32.ช่วยลดจุดด่างดำจากแสงแดด (น้ำมันมะรุม)
33.ใช้รักษาโรคเลือดออกตามไรฟัน (ใบ)
34.ช่วยแก้อาการปวดฟัน (ยาง)
35.ช่วยแก้อาการปวดหู (Earache) (ยาง)
36.น้ำมันมะรุมใช้หยอดหูเพื่อป้องกันและฆ่าพยาธิในหู รักษาโรคหูน้ำหนวก เยื่อบุหูอักเสบ
37.ช่วยรักษาโรคคอหอยพอกชนิดมีพิษ
38.ช่วยรักษาแผลในปากหรือแผลจากโรคปากนกกระจอก
39.นำเปลือกของลำต้นมาเคี้ยวกินเพื่อช่วยย่อยอาหาร (เปลือกของลำต้น)
40.ช่วยขับลมในลำไส้ ทำให้ผายหรือเรอ (เปลือกของลำต้น)
41.เปลือกของลำต้นมีสรรพคุณช่วยในการคุมกำเนิด (เปลือกของลำต้น)
42.ช่วยบำรุงและรักษาปอดให้แข็งแรง และรักษาโรคปอดอักเสบ
43.รับประทานเมล็ดมะรุมวันละ 1 เมล็ดก่อนนอน ช่วยให้การขับถ่ายในตอนเช้าเป็นไปอย่างปกติและสม่ำเสมอ (เมื่อขับถ่ายเป็นปกติแล้วควรหยุดรับประทาน)
44.ใช้รักษาโรคลำไส้อักเสบ อาการท้องเสีย ท้องผูก
45.ช่วยรักษาและขับพยาธิในลำไส้ (เมล็ดมะรุม)
46.ช่วยในการขับปัสสาวะ (ใบ, ดอก)
47.ช่วยแก้อาการอักเสบ (ใบ)
48.ช่วยรักษาโรคไขข้อ (Rheumatism) (ราก)
49.ช่วยบรรทาอาการของโรคเกาต์ บ้างก็ว่าสามารถใช้รักษาโรคเกาต์ได้
50.ช่วยรักษาโรคกระดูกอักเสบ
51.ช่วยรักษาโรครูมาติสซั่ม
52.ช่วยบำรุงและรักษาโรคตับ ไต
53.น้ำมันมะรุมใช้นวดเพื่อบรรเทาอาการปวดเมื่อยกล้ามเนื้อ ปวดเมื่อตามบั้นเอวและขา
54.น้ำมันมะรุมใช้นวดเพื่อกระชับกล้ามเนื้อ
55.ใช้แก้อาการปวดตามข้อ (เมล็ด)
56.แก้อาการบวม (ราก, เมล็ด)
57.ช่วยลดอาการผื่นคันตามผิวหนังและการแพ้ผ้าอ้อมของเด็กทารก (น้ำมันมะรุม)
58.ช่วยรักษาบาดแผล แผลสดเล็ก ๆ น้อย ๆ (ใบ, น้ำมันมะรุม)
59.ช่วยถอนพิษและลดอาการปวดบวมจากแมลงสัตว์กัดต่อย (น้ำมันมะรุม)
60.ใช้เป็นยาปฏิชีวนะ
61.ช่วยฆ่าเชื้อแบคทีเรีย (ใบ, ดอก)

62.ใช้รักษาเชื้อราตามผิวหนัง ศีรษะ ตามซอกเล็บ โรคน้ำกัดเท้า (น้ำมันมะรุม)
63.น้ำมันมะรุมใช้ทารักษาหูด ตาปลา
64.ช่วยรักษาโรคเริม งูสวัด
65.ช่วยฆ่าเชื้อจุลินทรีย์ ต้านจุลชีพ
66.ช่วยฆ่าเชื้อไทฟอยด์ (ยาง)
67.ช่วยรักษาโรคซิฟิลิส (syphilis) โรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์โรคหนึ่ง (ยาง)
68.การรับประทานมะรุมในช่วงตั้งครรภ์จะช่วยลดโอกาสการติดเชื้อ HIV ของเด็กทารก
69.ฝักมะรุมนำมาใช้เป็นไม้ตีกลองได้เหมือนกันนะ โดยเฉพาะในแถบอินเดีย
70.ใบสดนำมารับประทานได้ ส่วนใบแห้งนำมาทำเป็นผง
71.เมล็ดบางครั้งนำมาคั่วรับประทานเป็นถั่วได้
72.เมล็ดมะรุมเมื่อนำมาบดละเอียดสามารถนำไปใช้กรองน้ำได้ ทำให้น้ำตกตะกอนและฆ่าเชื้อโรคในน้ำ 73.น้ำที่ได้จะค่อนข้างสะอาดและมีรสออกหวาน
74.น้ำมันที่ได้จากการคั้นเมล็ดสด นำมาใช้เป็นน้ำมันในการปรุงอาหาร
75.น้ำมันมะรุมนำมาใช้ในการปรุงอาหารชนิดเดียวกับน้ำมันมะกอก แต่ดีกว่าตรงที่ไม่มีกลิ่นเหม็นหืนในภายหลัง
76.น้ำมันมะรุมนำมาใช้เป็นน้ำยาหล่อลื่นต่าง ๆ ประจำบ้านและช่วยป้องกันสนิม
77.นำมะรุมไปทำเป็นอาหารเพื่อรับประทานเป็นผักอย่างเช่น แกงส้ม แกงลาว แกงอ่อม แกงกะหรี่ ยำฝักมะรุม ส่วนดอกมะรุมลวกรับประทานกับน้ำพริก ส่วนยอดอ่อน ใบอ่อนนำไปต้มสุกรับประทานร่วมกับแจ่ว ลาบ ก้อย
78.นำมาแปรรูปเป็น “มะรุมแคปซูล”
79.นำมาสกัดเป็นน้ำมันมะรุม ซึ่งมีคุณประโยชน์ที่หลากหลาย

คุณค่าทางโภชนาการของฝักมะรุมต่อ 100 กรัม 

• พลังงาน 37 กิโลแคลอรี่
• คาร์โบไฮเดรต 8.53 กรัม
• ใยอาหาร 3.2 กรัม
• ไขมัน 0.20 กรัม
• โปรตีน 2.10 กรัม
• น้ำ 88.20 กรัม
• วิตามินเอ 4 ไมโครกรัม 1%
  
• วิตามินบี 1 0.0530 มิลลิกรัม 5%
• วิตามินบี 2 0.074 มิลลิกรัม 6%
• วิตามินบี 3 0.620 มิลลิกรัม 4%
• วิตามินบี 5 0.794 มิลลิกรัม 16%
• วิตามินบี 6 0.120 มิลลิกรัม 9%
• วิตามินบี 9 44 ไมโครกรัม 11%
• วิตามินซี 141.0 มิลลิกรัม 170%
• ธาตุแคลเซียม 30 มิลลิกรัม 3%
• ธาตุเหล็ก 0.36 มิลลิกรัม 3%
• ธาตุแมกนีเซียม 45 มิลลิกรัม 13%
• ธาตุแมงกานีส 0.259 มิลลิกรัม 12%
• ธาตุฟอสฟอรัส 50 มิลลิกรัม 7%
• ธาตุโพแทสเซียม 461 มิลลิกรัม 10%
• ธาตุโซเดียม 42 มิลลิกรัม 3%
• ธาตุสังกะสี 0.45 มิลลิกรัม 5%

 การปลูกมะรุม

ทำได้ 2 วิธี คือ การเพาะเมล็ด และการปักชำกิ่ง
1. การปลูกด้วยเมล็ด
• การเตรียมดิน
     ดินที่ใช้สำหรับการเพาะเมล็ด เตรียมได้ด้วยการนำดินร่วนผสมกับวัสดุการเกษตร อัตราส่วน 1:1 หรือ 2:1 ซึ่งส่วนมากนิยมผสมกับแกลบดำ และปุ๋ยคอก
• การเพาะเมล็ด
     บรรจุดินเพาะเมล็ดที่คลุกเคล้าส่วนผสมที่เข้ากันแล้วใส่ถุงเพาะ ขนาด 4×6 นิ้ว จัดวางเป็นแถวในโรงเรือนหรือในที่ร่มที่มีแสงแดดรำไร เมล็ดที่ใช้ประมาณ 1-2 เมล็ด/ถุง โดยการใช้นิ้วจิ้มหน้าดินปากถุง ลึก 1-2 เซนติเมตร แล้วหยอดเมล็ด พร้อมกลบหน้าหลุมด้วยดินบนเล็กน้อย หลังจากนั้นให้รดน้ำให้ชุ่ม และให้น้ำ 1-2 ครั้ง เพียงเล็กน้อยทุกวัน ประมาณ 7 วัน เมล็ดจะเริ่มงอก
• วิธีการปลูก
     กล้ามะรุมที่มีอายุประมาณ 60 วัน หรือมีลำต้นสูงประมาณ 15-30 เซนติเมตร ควรนำออกปลูกได้ ซึ่งสามารถปลูกในที่ว่างหัวไร่ปลายนาหรือสวนหลังบ้าน
ก่อนปลูกต้องขุดหลุมลึกประมาณ 25-30 เซนติเมตร เส้นผ่าศูนย์กลาง 20 เซนติเมตร หรือขนาดที่พอดีกับถุงเพาะกล้า และรองด้วยปุ๋ยคอกประมาณ 0.5-1 กก./หลุม คลุกกับดินล่างให้เข้ากันก่อนปลูก
หากปลูกตั้งแต่ 2 ต้น ขึ้นไป ควรให้มีระยะห่างระหว่างต้นประมาณ 5-10 เมตร
2. การปักชำ
เป็นวิธีที่ไม่ค่อยนิยม แต่มีการปลูกบ้างเพื่อให้ได้ต้นที่มีขนาดเล็ก เตี้ย ด้วยการเลือกกิ่งมะรุมที่ไม่อ่อนและแก่เกินไป ขนาดประมาณนิ้วมือ ตัดยาวประมาณ 30 ซ.ม. โดยให้กิ่งมีตายอด 2-5 ตา แต่ไม่ควรให้มีใบติด แล้วนำไปปักชำในถุงเพาะชำที่เตรียมด้วยดินข้างต้น และรดน้ำให้ชุ่ม 1-2 ครั้ง/วัน ในปริมาณเพียงทำให้ดินชุ่มเท่านั้น ประมาณ 10-20 วัน ตายอดจะเริ่มแตกยอดใหม่ จนกล้าตั้งต้นได้ประมาณ 2 เดือนจึงนำลงปลูกในแปลง

การเก็บเกี่ยว

• การเก็บฝัก
มะรุมมะรุมที่โตเต็มจนให้ฝักได้มักมีลำต้นค่อนข้างสูง วิธีการเก็บฝักจะใช้ไม้ยาวๆ โดยผ่าปลายไม้เป็น 2 แฉก และนำกิ่งไม้ขัดที่ร่อง นำขึ้นไปเกี่ยวที่ขั้วฝัก และบิดกิ่งหรือขั้วให้ขาด วิธีนี้ เป็นวิธีพื้นบ้านที่ทำให้ฝักมะรุมไม่เสียหาย
• การเก็บใบ และยอดอ่อน
การเก็บใบ และยอดอ่อนหากเป็นต้นที่สูงจะใช้ไม้ในลักษณะเดียวกันกับการเก็บฝักบิดก้านยอดหรือกิ่งให้ขาด แต่หากเป็นต้นขนาดเล็กหรือต้นที่มีการตัดติ่งกิ่งให้เตี้ย สามารถเก็บด้วยมือเด็ดหรือใช้มีดคมตัดก้านยอดหรือก้านใบจะสะดวกกว่า

 -----------------------------------------------------

ขอบคุณข้อมูลจาก

https://medthai.com 

https://th.wikipedia.org

http://puechkaset.com